. นิยายบางประเภทอาจจะไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับชื่อเรื่อง เพราะอย่างไรเสียนักอ่านก็คิดว่าคงไม่พ้นขอบเขตในสิ่งที่ตนเองอ่านหรอกน่า ใสขณะที่นิยายบางประเภทจำเป็นต้องให้ความสำคัญกับชื่อเรื่องเป็นอย่างมาก วันก่อนผมเข้าไปในเว็บหนึ่งซึ่งโฆษณาให้อ่านนิยายใหม่ โดยมีความเร้าใจคือโปรโมชันอ่านฟรี 14 วัน และจำนวนที่ให้อ่านฟรีมีถึง 80 ตอน! ว้าว…มันน่าว้าวใช่มั้ยครับ มันเป็นนิยายเกี่ยวกับอาหาร เพราะชื่อเรื่องมันบอกอย่างนั้น แต่เนื้อหามันไม่ได้เกี่ยวกับอาหารเลย มันไปพัวพันกับองค์กรใต้ดินเสียส่วนใหญ่ จนนักอ่านรำพึงในคอมเม้นว่า “ถูกหลอกให้อ่าน” คุณคิดดูสิ ขนาดให้อ่านฟรีถึง 80 ตอน มันควรจะดีใจใช่มั้ย แต่เขากลับรู้สึกแย่ที่รับข้อเสนอนี้ไป เพราะมันทำให้เขาเสียเวลา…

. ปัญหาอันดับหนึ่งในการเขียนนิยายคืออะไร? แน่นอนว่าคำตอบคือ…ความขี้เกียจ นี่คือปัญหาหลัก หนังสือเล่มแรกของผมก็เลยออกเป็น “เขียนนิยายจบได้ ตามสไตล์คนขี้เกียจ” ผมคิดว่าหนังสือผมต้องปังแน่เลย เพราะจี้ใจดำและแก้ไขที่ต้นตอของปัญหา สรุปว่าขายได้ 8 เล่ม เพราะผมลืมนึกไปว่าคนขี้เกียจเขียนนิยายก็จะขี้เกียจอ่านหนังสือผมด้วย (555) มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่คนมีเป้าหมายอย่างคุณ มีความตั้งใจที่จะเขียนนิยายให้จบ มีความฝันว่าจะทำเงินได้เป็นกอบเป็นกำในฐานะนักเขียน แต่ทว่าดันตกม้าตายด้วยความขี้เกียจนี้แหละ ความขี้เกียจจึงเป็นภัยคุกคามต่อชีวิต และจำเป็นที่จะต้องกำจัดมันไป ทว่าการจะกำจัดมันไปได้ เราก็ต้องรู้ต้นเหตุของมันก่อนครับ หากไปจัดการที่ปลายเหตุ ไม่มีทางหรอกที่จะสำเร็จ มาดูกันครับว่ามีอะไรกันบ้าง…

. นิยายต้องมีตัวละคร แล้วตัวละครมันไม่ได้แนะนำตัวเองได้ทุกครั้งหรอกนะครับ เราต้องนำเสนอให้ผู้อ่านได้รับรู้ว่าตัวละครตัวนั้นชื่ออะไรเป็นอย่างไร โอเค…ในบทสนทนาเราสามารถให้ตัวละครอีกตัวหนึ่งเอ่ยทักด้วยชื่อของตัวละครอีกตัวหนึ่งได้ แต่รายละเอียดอย่างอื่นเราไม่สามารถใส่ลงไปในนั้นได้เลย สิ่งที่มักจะพบกันบ่อย ๆ สำหรับนักเขียนมือใหม่คือ…การตั้งชื่อให้ตัวละครเพียงอย่างเดียวโดยไม่ได้บรรยายอะไรเพิ่มเติมเลย รูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ใส่ชุดอะไร และที่สำคัญคือ…มันเป็นใคร จู่ ๆ ก็โผล่มาแล้วก็พูด ซึ่งโดยส่วนใหญ่มันไม่จำเป็นต้องพูดเลย แล้วเราก็สามารถตัดเนื้อหาตรงส่วนนั้นออกไปได้ บางเรื่องผมเห็นว่าตัดไปค่อนบทยังได้เลย ไม่ได้มีประเด็นอะไรเลย ใส่เข้ามาเพื่อให้นิยายดูแย่ ยิงถ้าเป็นบทแรกด้วยแล้ว มันคือการฆ่าตัวตาย นิยายไม่ทันได้เกิด ตายเสียแล้ว .…

. บางคนอาจจะเคยได้ยินกันมาบ้างสำหรับ Act 1, Act 2, Act 3 ซึ่งผมอ่านมาในตอนแรกก็ไม่ค่อยเข้าใจว่ามันจะแบ่งอะไรยังไง เพราะความจริงแล้วมันมีมากกว่านั้นครับ แล้วแต่เทคนิค แบบ Act 5, Act 7, Act 9 ก็มี แต่ 1 2 3 นี้ถือว่าเป็นรูปแบบมาตรฐานที่นิยายต้องมี สรุปก็คือ…

. เคยมีคนบอกว่าการพล็อตทำให้จำกัดความคิดสร้างสรรค์ เขาไม่ชอบ เขาชอบเขียนสด เออ…มันก็มีส่วนจริง และปัญหาที่ตามมาสำหรับคนเขียนสดคือ…ออกทะเล เขียนไปเรื่อย เขียนจนออกทะเล บางคนถึงขึ้นหลุดโลกทะลุจักรวาลจนกู่ไม่กลับ บางคนก็ตั้งใจออกทะเลเพื่อนที่ว่าจะยืดเรื่องให้ยาวขึ้น เพราะพวกเขาอาลัยอาวรณ์กับตัวละคร ไม่อยากให้เรื่องมันจบ แต่ส่วนใหญ่แล้ว ออกทะเลโดยไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์มันพาไปจริง ๆ แล้วมันมีวิธีไหมที่จะไม่ให้ออกทะเลด้วย แล้วก็ไม่ให้มันจำกัดความคิดสร้างสรรค์ด้วย? มีสิ ถ้าไม่มีผมจะเขียนบทความมาทำไมกัน (555) ปัญหาของการเขียนสดอย่างแรกคือ…ไม่รู้อนาคต เราไม่รู้เลยว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร และที่หนักไปกว่านั้นคือ…บางทีเราก็ไม่รู้ว่ามันจะจบยังไง กว่าจะรู้ว่าจบยังไงก็ต้องรอเขียนไปจนจบ…

นักเขียนมือใหม่มักจะพิมพ์ผิด ไม่สิ ผมพูดผิด ไม่ว่าใครก็พิมพ์ผิดกันทั้งนั้นแหละ แต่นักเขียนหน้าใหม่มักจะปล่อยให้คำผิดมากมายเผยแพร่ไปสู่สาธารณะ และผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน คุณนึกออกไหม ตอนที่ผมเขียนจบตอนมันก็ปาเข้าไปตีหนึ่งแล้ว ผมง่วงมาก แม้จะแก้คำผิดไปแล้ว มันก็ยังเหลืออีกเพียบ โดยผิวเผินเหมือนคำผิดพวกนี้ไม่ได้สร้างความเลวร้ายอะไรมากมาย ทว่านักอ่านบางคนจริงจังกับเรื่องนี้มาก มันทำให้เขาสะดุดและเสียอารมณ์ ยิ่งนิยายเขียนไม่ถูกใจด้วยแล้ว มันทำให้พวกเขาโบกมือลานิยายของเรากันอย่างง่าย ๆ เลยทีเดียว ผมเขียนหนังสือในรูปแบบ eBook ขายที่ MEB เขาซื้อไปอ่านแหละ แต่ก็วิจารณ์กลับมาว่าคำผิดเยอะ แทนที่จะได้…

ความผิดพลาดที่ใหญ่หลวงที่สุดในการเขียนนิยายก็คือ…มันไม่มีจุดเด่น คุณอาจจะคิดว่าไม่เป็นอะไร คุณคิดว่าเรื่องคุณสนุก หรือแค่อยากเขียนตามใจปรารถนา เพราะมันเป็นนิยายของคุณ โอเค…ถ้าคุณคิดอย่างนี้ คุณจงเตรียมใจไว้ว่าคุณจะเขียนนิยายเพื่ออ่านคนเดียว เพราะคนอื่นเขาไม่ได้คิดอย่างคุณ ทุกคนมีเวลาจำกัด แต่กิจกรรมมันเพิ่มขึ้น แม้แต่ความบันเทิงที่เขาอยากได้ แต่สื่อมีมากมายที่ตายแล้วก็ยังดูยังอ่านไม่หมด สิ่งที่เราต้องทำก็คือ…เลือก ในยุคสมัยก่อน นิยายที่เขียนบนแพลตฟอร์มออนไลน์ยังไม่มีการติดเหรียญ รายได้ทางเดียวที่จะได้จากการเขียนนิยายคือการออกเล่มกับสำนักพิมพ์ ซึ่งคุณจะต้องเขียนจบเสียก่อนเป็นอย่างแรก แต่ในยุคสมัยนั้นมีคนเขียนจบน้อยมาก ใครเขียนจบที่สำนักพิมพ์จะไปทาบทาม แล้วก็แก้ไขกันไปจนกว่าจะได้มาตรฐานระดับหนึ่ง นิยายของคุณจึงออกเล่มได้ สามารถสร้างรายได้ให้คุณได้ ทว่ากระบวนการดังกล่าวมันช่างโรยด้วยหนามกุหลาบ มันเหน็ดเหนื่อยและทรมาน น้อยคนนักที่จะประสบความสำเร็จ…